Om logistieke redenen wordt het aantal bezette ic bedden bijgehouden. Dus doden en bezette bedden daar zijn landelijk cijfers van. Daarnaast zijn er vastgestelde corona patiënten.
Er zijn geen ontslagcijfers, en voor zover ik weet ook geen herstelcijfers. Duitsland, België, Frankrijk etc. hebben dat soort cijfers als vanzelfsprekend wel. Nederland heeft dat als gevolg van de marktwerking dus niet. Die cijfers zijn niet zozeer 'privacygevoelig', waar altijd over geklaagd wordt. Die cijfers zijn individueel eigendom van de individuele zorgorganisaties.
Er is ook geen centrale instantie meer voorhanden die dat soort cijfers verzameld denk ik. Ik heb nog meegemaakt dat de GGD-en onttakelt werden: makkelijk kostenverlagen en daarmee efficiency verhogen! Dat heette 'laaghangend fruit' plukken.
Dat leidde onverhoeds tot problemen. Bijvoorbeeld bij de matrassen fabrieken die voor de Nederlandse markt werkte. Die kregen namelijk geen landelijke cijfers meer van de gemiddelde lengte van nieuwe mensen als ze 18 waren geworden. Die getallen hadden geen waarde voor de afzonderlijke gemeenten die eigenaar waren geworden van 'hun' GGD waar dat tot dan toe werd bijgehouden. Dat kon ook gewoon niet gedaan worden. Trouwens GGD-onderzoek van de eigen kinderen dat kon toch ook best minder; of niet. Dus toen (jaren negentig vorige eeuw) waren er zomaar geen nieuwe landelijke tabellen met lengte en gewicht meer mogelijk. (Morbide zwaarlijvigheid was toen ook nog niet zo in beeld als een dingetje.) Een cijferreeks gestart met de invasie door Napoleon werd zo beëindigd: dat kon best en leverde geld op. Dus: een oplossing geen probleem.
Nu kunnen de gemeenten niks testen want de zorg heeft geen tests; en als we tests hebben dan is er geen structuur meer die op grotere schaal structureel en voor een langere termijn contact-onderzoek kan doen. De rioolvernieuwers van de gemeente R'dam huren nu lege ruimtes bij de R'damse GGD: want die staan daar al jaren grotendeels leeg.
Weet je toen de markt-gekte opgang deed als zoenoffer voor lage belastingdruk en toch-nog in stand houden van publieke voorzieningen , toen was efficiency de term. Meer efficiency. Dat heeft meer risico opgeleverd blijkt nu 'opeens'. Sneller overmand raken van voorzieningen. Maar ook het temperen van verwachtingen: hoeveel quali's voegt een behandeling toe voor welk prijs. Kostprijs daar zijn overal cijfers van. Dus als je dat zou willen weten: dan kan dat geleverd worden; tenzij het bedrijfsgeheim is uiteraard - van verzekeraars, ziekenhuis 'bestuurders', en zo meer.
En ondertussen is de Nederlandse gezondheidszorg op wereldschaal bij de top drie aan kosten gekomen, en qua kwaliteit ergens op plek 17 of zo. Daar vraagt niemand naar, en daar hoor je verder ook nooit iemand over. En of dat vroeger ongeveer andersom was weet ik ook niet hoor. Maar het zou zomaar kunnen; en het was in elk geval een stuk minder duur qua organisatiekosten.
Toch meer makelaar in koffie aan zo'n A'damse gracht dan echt zin voor zorgverlening.
Such is life in the lowlands.
Dus: Nederland test niet, want dat kost 75 euro per test, en er zijn er te weinig om het ruim te doen. Wanner er niet meer te-weinig-om-er-ruim-mee-te-doen zal zijn? Daar zijn geen cijfers voor, geen doelen gesteld, geen openlijk zichtbare activiteiten waar verslag van wordt gedaan. NL maakt geen ruzie met China, want daar komt dat spul allemaal vandaan; en van Zwitserland natuurlijk. Eigen productie opzetten? Nauwelijks of niet: we zijn van de markt niet van het communisme. We hebben ook geen ambtenaren meer met inhoudelijke kennis van zaken: alleen managers die op efficiëntie en kosten sturen.
Wat het aan doden kost zal wel onbekend blijven.
Ik hoor een opgewonden voorman van het bedrijfsleven vandaag op de radio roepen dat niet-produceren het bedrijfsleven niet alleen geld kost, maar straks ook nog doden. Vanwege de crisis die je 'dan krijgt'. Bullshit. Maar daar wordt ie ook voor betaald.
Dit is een aardig artikel over het tellen van doden: wanneer het begon en hoe het ook met dit virus wel door velen van groot belang wordt geacht. De foto helemaal onderaan in het artikel vindt de auteur zelf het meest sprekend. Dat ben ik met hem eens. Plaatjes zeggen meer dan praatjes en bij de mêlee aan coronavirus cijfers zijn ze ook meer overzichtelijk.
